آماده سازی فتوی و قطعنامه توسط کفار سکولار جهانی و اعلان و انتساب آن به علمای درباری در مورد جهاد مسلمین افغانستان
ارائه دهنده: مسلم الافغانی
چند ماه پیش، فرمانده عمومی نیروهای اشغالگر در افغانستان جنرال نیکلسون بسیار به صراحت گفته بود که در پهلوی فشارهای سیاسی و نظامی، فشار مذهبی نیز بر طالبان وارد می کنیم، وی از نشست احتمالی عالمان در اندونیزیا به حیث فشار مذهبی یاد کرده بود، سپس نشست مشابهی در کابل به راه انداخته شد و اینک نشست تازه ای در عربستان سعودی دائر گردید.
در نشست سعودی حرف های زیادی در مورد مشکلات افغانستان زده شد، اما کسی هم جرات نکرد در مورد ریشه های این مشکلات حرف بزند، رییس هیئت رژیم قیام الدین کشاف به تفصیل صحبت کرد، تکتیک های جنگی طالبان را یک به یک یاد کرد، اما در مورد عملیات های شب هنگام، حملات درون، پرتاب میزایل های سنگین و بمباران کورکورانهء اشغالگران که بیشتر قربانیان آن مردم ملکی اند، اشاره ای هم نکرد.
اشغالگران و رژیم کابل از راه های مختلف تلاش می کنند مسئولیت آغاز و دوام جنگ را به دوش طالبان بیاندازند، اما واقعیت اینست که جنگ کنونی را نه طالبان آغاز کرده اند و نه ادامه داده اند، این جنگ را اشغالگران به کمک حامد کرزیی، اشرف غنی، عبدالله، دوستم و…….آغاز کرده اند و تا هنوز برای رسیدن به اهداف نا مشروع شان ادامه داده اند، طالبان برای جنگ به امریکا و اروپا نرفته اند، اما امریکایی ها و اروپایی ها با توپ، تانگ و طیارات جنگی شان بسیار به وحشت به افغانستان آمدند، امنیت سراسری کشور را به جنگ خونین بدل کردند، ده ها هزار افغان ها را زندانی و صدها هزار دیگر را شهید و زخمی ساختند.
در نشست جده، افراطیت و تروریزم تقبیح شد، افراطیت و تروریزم در واقعیت قابل نکوهش است، اما ایشان آنعده حرکت ها و تنظیم های جهان اسلام را تروریست می خوانند که برای رهایی ملت خود از پنجه های خون آشام نیروهای استعمارگران مبارزه می کنند، در خاک خود استقلال می خواهند و می کوشند اشغالگران را از خاک خود برانند. روشن است که این گونه حرکت ها در آغوش ملت پرورش می یابد و به همکاری ملت مبارزه می کنند، به طور مثال، امارت اسلامی در افغانستان، حماس در فلسطین حرکت های مردمی است که اشغالگران از راه های مختلف برای از بین بردن آن می کوشند.
مقام تعجب و تاسف است که مبارزهء طالبان را بر ضد اشغالگران را افراطیت و تروریزم می نامند، اما نظامیان که از هزاران کلومتر دور جبراً آمده اند نه تنها تروریست خوانده نمی شوند بلکه پاسداران صلح و بشر دوستان نامیده می شوند و برای ادامهء حضور نا روا و جنایات جاری آن ها زمینه سازی می شود. تاسف آور اینست که استعمارگران و مزدوران آنان از زبان عالمان برائت می گیرند، برای کارهای نا درست شان مشروعیت پیدا می کنند و برای حضور مردود، غیر شرعی و غیر قانونی شان دلائل می تراشند.
یک دلیل روشن و انکار ناپدیر برای پروژه ای بودن نشست سعودی اینست که رژیم کابل پیش از پیش گفته است که « در کنفرانس سعودی بر عدم مشروعیت جنگ طالبان فتوی داده می شود، از طالبان خواسته می شود که از جنگ دست بگیرند و گفتگوهای صلح با رژیم را آغاز بکنند» .
این جا باید دقت صورت بگیرد، پیش از آغاز نشست چگونه معلوم شد که جنگ طالبان ناروا خوانده می شود ؟ جنگ زمانی روا یا نا روا خوانده می شود که عالمان دین تحقیقات همه جانبه بکنند، همه ابعاد جنگ را بررسی بکنند و علل و اسباب آن را تشخیص بدهند. اما هرگاه پیش از آغاز نشست، جهان از تصامیم نشست خبر باشد. آیا این گونه تصامیم حاصل بحث های نشست می باشد و یا اینکه پیش از پیش آماده شده و سپس برای اشتراک کنندگان قرائت می گردد ؟
آیا فیصله های از قبل نوشته شدهء نشست های فرمایشی حیثیت شرعی دارد ؟ آیا فیصله های سیاسی این چنین نشست ها فتوای شرعی خوانده می شود و اشتراک کنندگان چنین نشست ها آزاد هستند و به خواست خود درین نشست ها شرکت کرده اند و یا به اساس مجبوریت زر و زور رژیم آمادهء حضور درین نشست ها شده اند ؟ قضیه روشن است، مقامات استعمار و فرماندهان اجیر در برنامه ریزی چنین نشست ها مستقیما دست دارند، و فتوی و قطعنامه را نیز آن ها آماده می سازند، اما تنها از زبان عالمان که گردهم آورده شده اند اعلان می شود و به آن ها منسوب می گردد.
وزیر دفاع امریکا بخاطر برگذاری این نشست به مقامات سعودی سپاس نامه نوشته است، ابراز بسیار خوشحالی کرده و این را یک دست آورد بزرگ خود خوانده است. اگر نشست سعودی در واقعیت ابتکار سازمان کنفرانس اسلامی، عالمان دین، دولت سعودی و رژیم کابل می بود پس جیمز ماتیس خود را چرا مجبور پنداشت تا سپاسگذاری بکند، به سپاسگذاری وی چه نیازی بود ؟ این جا است که موضوع به اصل خود ( فشار مذهبی نیکلسون ) بر می گردد، این پروژهء نیکلسون بود. بناءً ماتیس لازم می داند از میزبانان و اشتراک کنندگان سپاسگذاری بکند.
